Edgar Alan Po - Anabel Li

U carstvu na zalu sinjega mora -
pre mnogo leta to bi -
zivljase jednom devojka lepa
po imenu Anabel Li;
i samo jedno joj bese na umu
da se volimo mi.

U carstvu na zalu sinjega mora
deca smo bili mi,
al volesmo se vise no iko
ja i Anabel Li,
ljubavlju s koje su patili zudno
nebeski andjeli svi.

I zato, u carstvu na morskome zalu,
pravdano ovo se zbi
poduhnu vetar nocu sa neba,
sledi mi Anabel Li
i dodjose od mene da je odnesu
njezini rodjaci svi,
u grob na morskome je spustise zaou
da vecni sanak sni.

Andjele zavist je morila sto su
tek upola srecni k`o mi
da! zato samo (kao sto znaju
u carstvu onome svi)
poduhnu vetar sa neba i sledi
i ubi mi Anabel Li.

Al mi nadjacasmo ljubavlju one
sto stariji behu no mi -
sto mudriji behu no mi -
i slabi su andjeli sve vasione
i slabi su podvodni duhovi zli
da ikad mi razdvoje dusu od duse
prelepe Anabel Li

Jer vecite snove, dok Mesec sjaj toci,
snivam o Anabel Li
kad zvezde zaplove, svud vidjam ja oci
prelepe Anabel Li
po svu noc ja tako uz dragu pocivam,
uz nevestu svoju, uz zivot svoj snivam,
u grobu na zalu, tu lezimo mi,
a more buci i vri.